Ik heb drie jaar met Peter Bernard in de klas gezeten. In de vierde, en twee keer in de vijfde, want we zakten beiden de eerste keer voor het eindexamen. Peter was een geweldig jongen, met een heel levendige fantasie, creatief, vaak ontzettend druk, en met veel humor. Zaten we in de klas op een saaie warme middag tijdens de les uit het raam te staren, naar een eend die het schoolplein opwaggelde richting fietsenberging, fluisterde Peter: Kijk Bert, die eend is op zoek naar zijn fiets. Veel met elkaar meegemaakt, vooral buiten schooltijd, muziek gemaakt, concerten bezocht en het is echt heel spijtig dat Peter zo jong gestorven is...

Bert Winter

Peter en ik leerden elkaar kennen in de derde klas en bleven allebei zitten. De vierde klas ging in één keer goed, maar helaas zakten we het jaar daarop beiden voor het eindexamen HBS-B. Inmiddels waren we er achter gekomen dat we nog meer gemeen hadden n.l. onze passie voor motoren en motorraces. Vooral de Engelse merken zoals BSA, Norton, Triumph en Matchless hadden onze voorkeur, want onze helden Mike Hailwood en John Surtees behaalden met deze motoren legendarische overwinningen tijdens diverse TT-races. Peter was in het bezit van een Matchless Twin 500cc en ik was de trotse eigenaar van een Puch 49cc. In de grote vakantie wilden we een aantal TT-races bezoeken en daarvoor was het noodzakelijk dat ik ook over een motorfiets beschikte. De keus was snel gemaakt toen we tijdens onze zoektocht, bij een motorzaak in het Westland, een identieke Matchless Twin uit 1953 ontdekten. Voor 500 gulden en zonder garantie mocht ik hem meenemen. Op weg naar huis kreeg ik mijn eerste vastloper en moest Peter mij op sleeptouw nemen. Thuisgekomen bleek, na demontage van het motorblok, de krukas gebroken te zijn en de aluminium drijfstangen gedeeltelijk gesmolten. Nieuwe onderdelen waren in Nederland niet voorradig, dus besloten we al liftend naar Engeland af te reizen. In een voorstad van Londen bezochten we de Matchlessfabriek en konden we benodigde onderdelen aanschaffen. Met 20 kilo staal in mijn rugzak keerden we huiswaarts.
Na wekenlang gesleutel konden we eindelijk aan onze eerste gezamenlijke motorrit beginnen. Op naar de TT van Assen! Op de één of andere manier slaagden we er in toegang te krijgen tot het rennerskwartier en mochten we zelfs onze tent naast de camper van Mike Hailwood opzetten. De race verliep dramatisch voor Mike (vastloper!) en leverde de eerste zege op voor Giacomo Agostini. Tot overmaat van ramp kreeg ik op de terugweg weer een vastloper en moest Peter mij weer naar huis slepen. Ondanks intensief gesleutel lukte het ons niet om mijn motor op tijd rijklaar te krijgen voor ons volgende doel: de TT van Monza in Italië. Liften was de enige optie, dus vertrokken we zonder  tent (te zwaar) maar met slaapzakken en plastic zakken richting Italië. Ook deze TT werd weer door Agostini gewonnen en betekende de definitieve doorbraak van het Italiaanse merk MV Augusta.
De schoolvakantie was inmiddels voorbij en wij hadden het vaste voornemen om, na het behalen van ons diploma, werktuigbouw te gaan studeren. Peter is echter een opleiding fotografie gaan volgen en ik moest in militaire dienst. Hij volgde als fotograaf The Golden Earrings op de voet en heeft daarnaast vele avontuurlijke reizen gemaakt.
Zijn laatste reis naar India is hem waarschijnlijk fataal geworden. Van Bert Winter hoorde ik, na afloop van een optreden van de Scarlets in de Houtrust rotonde, dat Peter ziek was thuisgekomen van deze reis en enkele weken later in het ziekenhuis was overleden. Ondanks het feit dat wij na mijn militaire diensttijd nog maar sporadisch contact hadden, kwam deze mededeling als een donderslag bij heldere hemel.
Ik kan zo nog vele avonturen en belevenissen van Peter en mij opschrijven, maar ik vrees dat de site dan ook vastloopt. Dus stop ik nu maar met schrijven en eindig met mijn dierbare herinnering aan Peter als een lieve, vriendelijke, vrolijke, behulpzame en avontuurlijke schoolvriend.

Kees Mioch

Rob ontmoette ik voor de eerste keer in Havelte waar hij als inlichtingenfunctionaris bij de KL instroomde. Ik wist toen niet dat Rob ook op het Stevin Lyceum had gezeten. Toen mijn plaatsvervanger begin 1979 het heldere idee had om zich als vrijwilliger te melden voor UNIFIL in Libanon, werd Rob mij als zijn vervanger aangeboden. Dat aanbod heb ik om moverende redenen afgewimpeld, omdat de ervaring van Rob in die richting nogal beperkt was.
Rob was binnen de eenheid een graag geziene persoon, die veel van zijn vrije tijd besteedde aan paraspringen. Hij heeft veel sprongen onder verschillende omstandigheden gemaakt en groeide uit tot een van de weinige experts die de KL op dat gebied had. Het is uiteindelijk ook zijn dood geworden.

Karel Brantz

Fred en ik hebben ruim 11 jaar dezelfde lagere en middelbare school gevolgd en het gros van die tijd zaten we in dezelfde klassen. We hebben samen met Rene Smit toelating- en eindexamen gedaan en zijn in dezelfde klassen blijven zitten. Hij was in die periode van mijn leven mijn enige echte vriend.
Tijdens de Stevin HBS periode zijn we beiden in de eerste klas letterlijk begonnen in de korte broek (een grote vergissing bleek ons al snel), hebben samen de strenge winter van 1963 “overleefd”, waarbij hij het een goed idee vond om achter mijn fiets hangend op de schaats van huis naar school te gaan v.v. en was hij minder enthousiast toen hij in trui en dasje de eerste danslessen van de familie Poptie moest volgen. Samen hebben we ons verbaasd over de fratsen van ene Bart Spoelstra, de naar boven kruipende leraar Natuur en Scheikunde Vader, de brylcream hoofden van Gobius en de Boer (volgens ons moesten dat wel broers zijn) en het gebrek aan succes bij de dames op school.
Ons contact werd wat losser toen ik in 1964 mijn tijd meer aan voetballen bij ADO dan aan school en vrienden moest gaan besteden, maar het kwam weer goed toen we op het Stevin Lyceum de laatste twee jaar op school volmaakten in klas 4B4 en 5B3. In die laatste twee jaar kregen we een ongeluk met mijn Puch, waarbij hij bijna zijn been verloor, zaten we bij de Engelse leraar Schoenmaker meer voor de klas dan in de klas, maakten we de eerste optredens van Haagse beatbands op school mee (de stoppen sloegen regelmatig door), beleefden avonturen met Kees Mioch, Hans Strik, Johan Valk en reed hij bij een van de feesten in de 5de de splinter nieuwe Citroen DS van zijn vader tegen een paal bijna aan gort. Na het eindexamen hebben onze wegen zich gesplitst en zijn we elkaar uit het oog verloren. Pas op zijn 50 ste verjaardag 30 jaar later zagen we elkaar in 1996 terug en dat was een avond met een lach en een traan. Blijheid omdat we elkaar terug zagen en een traan omdat zijn enige kind, een zoon, een week of vier tevoren plotseling aan hersenvliesontsteking was overleden en ik nog worstelde met de naweeën van mijn uitzending naar Bosnië.
Fred was die blonde jongen met dat golvende haar, die uitbundig kon schateren, bij iedere spreekbeurt voor de klas eerst zijn keel moest schrapen om hoorbaar te zijn, die aardig kon tafeltennissen en voetballen, regelmatig leuk uit de hoek kwam en het niet makkelijk thuis had. Toen ik eind 2004 op een oefenterrein in Duitsland een internationale oefening leidde, overleed Fred op de Golfbaan in Zoetermeer aan een hartstilstand. Door de vele omzwervingen was mijn adres bij zijn familie niet bekend en resteert mij slechts een DVD van zijn crematie.

Karel Brantz

Aan Paul Ferber heb ik toch wel heel dierbare herinneringen. Hij was een grote schoolliefde van mij. Uiteraard is dat bij kalverliefde gebleven (dat gebeurt als je 15 jaar bent) maar een aantal jaren na het examen zijn we elkaar weer tegengekomen. Helaas is het toen ook niets geworden. Voor de (eindklas 5A)reunie in 2004 hebben we hem weer gevonden (hij woonde toen in Portugal) en ik verheugde me erg op ons weerzien. Helaas is hij vlak voor die reunie in zijn slaap overleden. Paul en zijn witte Puch zullen mij altijd bijblijven.

Eva Jonker

Ik was redelijk goed bevriend met John Horodenski. Hij woonde met zijn moeder aan het Zieken in Den Haag en recht tegenover zijn huis was de thuishaven van de rondvaartboten die vanaf Drievliet via Madurodam naar Scheveningen voeren.
Ik heb nog met John 4 weken vakantiewerk gedaan op zo'n boot. Voeren we zo'n 10x per dag heen en weer met z'n tweeën, John aan het roer en ik aan de voorplecht, samen in een boot boordevol toeristen.

Bert Winter

Memorial website
Frank Bom

In 1962 kwamen wij in Den Haag wonen en Rene ging als 15 jarige naar de 3e klas van de toen nog Zuiderpark HBS wat in 1964 veranderde in het Stevin Lyceum. Hij maakte er al snel vrienden en had het naar zijn zin op school. Misschien wel te veel, want zijn schoolprestaties leden er onder. Ook het feit dat hij niet zo veel snapte van de exacte vakken, zorgde er voor dat hij bleef zitten en naar de A-kant ging. Deze afdeling was gehuisvest aan de Melis Stokelaan en toevallig was daar ook de locatie van de MMS. Leuk toch, al die mooie meisjes! Er waren in die jaren veel feesten. Op school en bij de vrienden thuis. Als het kleine zusje van, mocht ik ook wel eens mee. Namen die ik mij nog herinner uit die tijd: Ton Plugge, Wout Batenburg, Jan Engels, Cock de Ruiter, Rob Mulder, Donald Hurkmans Bing Kappenburg, Max Burgemeestre. Met enkele van hen heeft Rene nog eens een oude auto gehuurd en op vakantie geweest naar Spanje. Zijn vriendinnen uit die tijd zijn o.a. Joyce, Marianne, Lizzy, Marja, Inge en vast nog vele anderen. Na het behalen van zijn diploma heeft Rene zijn dienstplicht vervuld en is daarna Economie gaan studeren in Rotterdam en behaalde zijn propodeuse. Dat vond hij wel genoeg en is toen zijn werkzame leven begonnen bij de ABN. Na een jaar of 10 vertrok hij naar de Credit Lyonnais. Dit bracht hem naar het hoge noorden – Groningen. Bij Van Lanschot werd hij directeur Beleggingen-Noord, waar hij op 62 jarige leeftijd afscheid nam en kon gaan genieten van zijn vrije tijd. Hij had een zeilboot waarmee hij vele uren op de Friese meren doorbracht. Hij speelde tennis en golf en hield van een borrel en lekker eten. Ondanks dat Rene in Groningen woonde probeerde hij toch nog zoveel mogelijk contact te houden met zijn oude school- en studievrienden. Hij kwam dan ook graag naar Den Haag voor de reunies. Gezellig bijpraten en na afloop samen nog wat eten. Zijn overlijden kwam heel onverwachts en veel te vroeg maar tot op zijn laatste dag heeft hij genoten van het leven.

Pauline Hubeler

Als stelletje samen met Ank Kornalijnslijper in klas 4 en 5 1959/1960 waren ze veel bij elkaar. In 1965 zijn ze getrouwd. Arnold werd Arno. Hij liep de Koninklijke Militaire Academie te Breda af en deed een studie economie aan de universiteit. Op school ging hij voor de hoge punten als de meesten. Hij werd een hoge militair.

Elly Vons

Ank trok veel met op met Arnold Jansen in de hogere klassen, maar ook met andere klasgenoten. In 1965 is ze met Arno getrouwd en samen kregen ze dochter Monique. Ze heeft tot 1998 bij diverse zaken als boekhoudster vaak parttime gewerkt. Ze hebben mooie reizen gemaakt, waaronder naar Indonesië. Haar laatste jaren bracht ze met Arno door in een mooie villa met tuin in Rucphen. Ze zijn 43 jaar getrouwd geweest.

Elly Vons

Ik logeerde heel veel bij de familie. Edu speelde viool, zijn broer Rolf piano.
Hij stierf op mijn verjaardag 7 mei 1966 precies tussen mijn schriftelijk en mondeling. Ik heb altijd contact met de familie gehouden en bij de uitvaart van zijn moeder gesproken. Zijn broer Rolf en ik zien elkaar. Op zijn sterfdag, mijn verjaardag kreeg ik een horloge. Daardoor is hij nooit uit mijn gedachten verdwenen.

Frank van Hees

Aan Edu Latuperisa heb ik speciale herinneringen. Wij waren in 1962 een muzikaal duo: ik speelde viool en hij piano. We hebben meegedaan aan de competitie van “d’Oprechte Amateur”, georganiseerd door de AVRO. De finalisten mochten spelen in een speciale uitzendingenreeks op de radio. Wij bereikten de halve finale. Edu vormde tevens een pianoduo met zijn broer Rolf; zij behaalden de finale en waren later te beluisteren. Ik weet niet meer of wij dat jaar ook op een schoolavond hebben gespeeld. Het programmablad van de tweede halve finale staat op de pagina Foto's. Zijn ziekte en dood op zo jonge leeftijd heeft me erg geraakt. Ik ben naar de uitvaart geweest en heb daarna in zijn ouderlijk huis nog met zijn vader en moeder gesproken. Ik studeerde toen al in Leiden. Edu heeft het plezier van de studententijd niet meer in gezondheid mee kunnen maken. Ik herinner me dat tijdens de begrafenis zijn kist werd gedragen door onder meer enkele oud-klasgenoten en broer Rolf. Heel aangrijpend allemaal.

Jopie Siskens

De Familie Latuperisa speelde een grote rol in mijn jonge jaren, daar mijn moeder ziek werd en mijn vader veel op zakenreis was. Rolfs broer Edu en ik zaten bij elkaar in de klas. Ik logeerde er ook regelmatig. Rolf speelde piano en Edu viool. Het gezin kwam als zovelen in de vijftiger jaren naar Nederland. De meesten kwamen in kampen terecht. De familie Latuperisa had geluk. Papa Fried was in Batavia hoofd van een school en zodoende werd hij adjunct hoofd van de lagere school op de Escamplaan. Rolf kwam in 1964 van de HBS en ging scheikunde in Leiden studeren. Edu ging dat in 1965 doen, hij werd echter ziek en overleed 7 mei 1966 aan acute leukemie. Dat had grote impact op de familie. Pa Fried en Ma Dee kwamen daar nooit overheen. Ook later toen ik in 1968 na mijn diensttijd Tandheelkunde ging studeren behield ik contact met de familie. Pa en ma Latuperisa hebben een hoge leeftijd behaald. Rolf is 2x hertrouwd. Echter zijn gezondheid ging achteruit. Een hartoperatie volgde. Daarom is hij nooit op de reunies gekomen. Wel heb ik steeds de groeten van zijn klasgenoten doorgegeven, waaronder van Albert en Aldert. Van zijn vrouw Janny vernam ik van zijn overlijden. De familie betekende veel voor mij daar ik enig kind ben. Het is een einde van een stuk Haagse belevenis en is verworden tot geschiedenis.

Frank van Hees

In Memoriam uit Hawaii

Dick Bos

Recent (19 oktober 2016) is Arnold - of Nol zoals zijn klasgenoten hem kenden - plotseling overleden tijdens het joggen. Zijn familie heeft besloten alleen bekenden en goede vrienden en familie voor de herdenking uit te nodigen.
Nol en ik zijn samen begonnen in de eerste klas van de HBS op de Raamstraat, de Stevin HBS. We zijn naast elkaar komen te zitten en zijn dat altijd gebleven ook toen we naar de Zuidlarenstraat (later Stevin Lyceum) verhuisden. We deden eindexamen in 1966. We gingen samen medicijnen studeren op de toen net opgerichte medische faculteit in Rotterdam. Ook tijdens de studie zijn we vaak gezamenlijk opgetrokken. Omdat er een studenten huisvestingprobleem was hebben we nog een aantal jaren samen op de “Seven Seas” gewoond in de Parkhaven in Rotterdam. We behaalden ons artsexamen in 1972. Daarna zijn we helaas uit elkaar gegroeid. Arnold ging Dermatologie doen en ik Cardiologie, twee zeer uiteenlopende vakken. Arnold is later hoogleraar geworden in de Dermatologie met als aandachtsgebied kinderdermatologie en dan weer het eczeem bij kinderen.
Uit zijn CV kunnen we opmaken dat hij enkele boeken heeft geschreven en meer dan 300 artikelen op zijn naam had staan. Beiden waren we vanaf het begin Feyenoord fan en zijn dat gebleven, Arnold had een vaste zitplaats in de “Kuip”. Hij laat een vrouw en twee kinderen na. Zijn zoon Floris verwacht zijn eerste kind en Arnolds eerste kleinkind in november dit jaar.

Folkert ten Cate